اثربخشی آموزش گروهی مهارت های اجتماعی بر میزان توانایی و مشکلات رفتاری دختران نوجوان شاهد و ایثارگر

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی بر میزان توانایی و مشکلات رفتاری فرزندان نوجوان دختر شاهد و ایثارگر شهر اصفهان بود. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی و جامعه آماری دربرگیرنده فرزندان شاهد و ایثارگر 16ـ13 سالۀ شهر اصفهان بود که به روش نمونه گیری خوشه ای انتخاب گردیدند. بدین ترتیب که از نواحی پنجگانۀ آموزش و پرورش، ناحیۀ پنج و از 26 دبیرستان دخترانۀ این ناحیه 26 فرزند شاهد و ایثارگر به صورت تصادفی ساده انتخاب و در دو گروه آزمایش و گواه جایگزین شدند. ابزار اندازه گیری در این پژوهش پرسشنامه جمعیت شناختی و پرسشنامه توانایی ها و مشکلات sdq بود. یافته ها از طریق تحلیل کوواریانس چندمتغیری ( mancova ) و با نرم افزار spss 16 تحلیل شد. یافته های پژوهش نشان داد که در مرحله پس آزمون و پیگیری (پس از 4 ماه) به ترتیب میانگین نمرات توانایی در گروه آزمایش به شکل معناداری بیش از گروه گواه ( 021/0 > p ) و ( 003/0 > p ) و میانگین نمرات مشکلات رفتاری در گروه آزمایش به شکل معناداری کمتر از گروه گواه می باشد ( 001/0 > p ) و ( 00 4 /0 > p ) . این پژوهش بیانگر اثربخشی آموزش مهارت های اجتماعی بر بهبود میزان توانایی و کاهش مشکلات فرزندان دختران نوجوان شاهد و ایثارگر بوده است.